Osteoporoza nazywana „cichym złodziejem kości”, „tykającą bombą” lub po prostu cichą epidemią jest jedną z najczęstszych chorób współczesnego społeczeństwa i poważnym problemem socjoekonomicznym. Stosunkowo niedawno przez WHO uznana za chorobę, poprzednio traktowana była jako wynik starzenia się organizmu.

Ryzyko wystąpienia osteoporozy wzrasta z wiekiem, dochodzi do obniżenia gęstości mineralnej kości i ich zrzeszotnienia. Dzieje się tak, ponieważ resorbcja tkanki kostnej przeważa nad procesami kościotworzenia. Kości stają się kruche i łatwo ulegają złamaniom.

Niezależnie od wieku, osteoporoza może pojawić się w przebiegu innych chorób, takich jak: cukrzyca, nadczynność przytarczyc, tarczycy, kory nadnerczy. Może być także skutkiem długotrwałego zażywania niektórych leków, takich jak: glikokortykosteroidy, leki immunosupresyjne, leki przeciwpadaczkowe, leki zmniejszające krzepliwość krwi czy niektóre leki używane w terapii nowotworów.

Osteoporoza jest przede wszystkim chorobą kobiet. Kobiety po menopauzie są narażone na osteoporozę cztery razy bardziej niż mężczyźni ze względu na negatywny wpływ nagłego obniżenia poziomu estrogenów na metabolizm kostny.

W 2010 roku w Polsce było 2 mln osób chorych na osteoporozę. Duża część z tej grupy doznała złamań osteoporotycznych, których liczba, według szacunków, znacząco wzrośnie na przestrzeni kolejnych dekad.

Złamania osteoporotyczne są najczęściej zlokalizowane w miejscach typowych, takich jak: kręgosłup (58%), bliższy koniec kości udowej (70%), nasada dalsza kości promieniowej (80%), bliższy koniec kości ramiennej (75%).

Istotnym problemem w systemowym zapobieganiu i leczeniu osteoporozy jest jej interdyscyplinarność czyli wielość dyscyplin medycznych, które mogą i zajmują się tym schorzeniem. Prowadzi to do rozmycia odpowiedzialności za pacjenta.

Pacjenci z osteoporozą bardzo często nie są właściwie leczeni. Szacuje się, że leczonych na osteoporozę jest w Polsce tylko 10% chorych. Chorzy po złamaniach osteoporotycznych są najczęściej wypuszczani z oddziałów urazowych bez diagnozy i bez leczenia.