O tym, że chorującej na astmę oskrzelową Marit Bjoergen z Norwegii pozwolono przyjmować lek zakazany przez władze antydopingowe, wiadomo od ponad roku. Teraz poznaliśmy jego nazwę. To popularny symbicort.

- Gdybym go nie zażywała, moja pozycja w światowym rankingu nie byłaby tak wysoka jak obecnie. Miałabym stale zablokowane drogi oddechowe, co ograniczałoby moją wydolność o około 20 procent – wyznała Bjoergen w wywiadzie dla norweskiej telewizji.

Czy to oznacza, że otwarcie przyznaje się do stosowania dopingu? Obecni w studiu eksperci nie pozostawili złudzeń: według nich, stosując symbicort biegaczka pozostaje „czysta”, bo preparat nie wpływa na zwiększenie zdolności fizycznych, a tylko ułatwia choremu na astmę prawidłowe oddychanie.

Wyjątki w celach terapeutycznych
Symbicort to znany lek na astmę, przyjmowany w postaci wziewnej. Jego producentem jest  koncern AstraZeneca. Główny składnik leku stanowi mieszanina dwóch substancji: budezonidu i formoterolu. Pierwszy z nich to glikokortykosteryd, który wykazując działanie przeciwzapalne dla dróg oddechowych zmniejsza nasilenie objawów i liczbę stanów zaostrzenia choroby. Formoterol jest z kolei selektywnym beta2-mimetykiem, powodującym szybki i długotrwały rozkurcz mięśni gładkich oskrzeli. 

Choć już samo słowo „steryd” wystarczająco podgrzewa atmosferę dyskusji o niedozwolonym wspomaganiu sportowców, w rzeczywistości obie wymienione nazwy znajdują się na sporządzonej przez Światową Agencję Antydopingową (WADA) liście środków zakazanych. Istnieje jednak sposób, by zakaz obejść. To reguła TUE (ang. therapeutic use exemption), zezwalająca na stosowanie wyjątków w celach terapeutycznych. Przestrzeganie procedury związanej z TUE zapewnia międzynarodowy standard ISTUE.