Takie są wyniki badania OPTIMUS-3, porównującego właściwości farmakodynamicznych prasugrelu i wysokich dawek klopidogrelu u pacjentów z cukrzycą typu 2 i chorobą wieńcową.

Pacjenci z cukrzycą (DM) cechują się zwiększoną reaktywnością płytek krwi i zmniejszoną odpowiedzią na doustne leki przeciwpłytkowe stosowane w zapobieganiu incydentów niedokrwiennych.

Celem niniejszej pracy było porównanie właściwości farmakodynamicznych standardowej dawki prasugrelu i podwójnej dawki klopidogrelu u pacjentów z cukrzycą typu 2 (DM2) i CAD.

OPTIMUS-3 to prospektywne, randomizowane, podwójnie zamaskowane, z aktywną kontrolą, dwuokresowe badanie krzyżowe, przeprowadzone od kwietnia 2008 do stycznia 2009 r. w 4 akademickich ośrodkach w Stanach Zjednoczonych.

Do badania włączono pacjentów z DM2 w wieku 18–75 lat, stosujących doustne i/lub pozajelitowe leczenie hipoglikemizujące przez co najmniej miesiąc. Wszyscy pacjenci mieli CAD i przyjmowali kwas acetylosalicylowy.

Wyniki badania OPTIMUS-3 potwierdzają hipotezę, że leczenie prasugrelem (60 mg LD/10 mg MD) pacjentów z DM2 i CAD wiąże się z większym zahamowania czynności płytek niż stosowanie podwójnej dawki klopidogrelu (600 mg LD/150 mg MD).

Dane kliniczne potwierdzają wzrost nawracających epizodów niedokrwiennych po zakończeniu terapii tienopirydyną, co wskazuje na możliwość wystąpienia reakcji z odbicia. Wystąpienie efektu odbicia zostało określone na 1. lub 2. tydzień od odstawienia leku.

Autorzy sugerują, że wzrost zgłaszanych incydentów niedokrwiennych po odstawieniu tienopirydyny mógł być wynikiem zaprzestania leczenia, a nie aktywacji płytek w efekcie odbicia.