- W typie drugim zaczynamy leczenie od tej insuliny zgodnie z algorytmami. W typie pierwszym jest to insulina, która tworzy tło dla dawek insulin posiłkowych. W tym sensie trudno powiedzieć o idealnym, czy typowym kandydacie do tej lub innej insuliny bazowej - mówi newsrm.tv prof. dr hab. Leszek Czupryniak, kierownik Kliniki Chorób Wewnętrznych i Diabetologii WUM.

Analogi długodziałające refundowane są w cukrzycy typu 2 w dwóch przypadkach. Pierwszy przypadek to pacjent, który jest co najmniej przez pół roku leczony insuliną izofanową (NPH) ale jest ona nieskuteczna, czyli hemoglobina glikowana wynosi 8% lub więcej.

Kolejnym przykładem są pacjenci, u których w trakcie tego leczenia insuliną NPH występują nawracające ciężkie lub nocne niedocukrzenia. W tych przypadkach pojawią się wskazania refundacyjne do analogów długodziałających.

Ponadto analogi długodziałające są refundowane w cukrzycy typu 1 oraz w cukrzycy o znanej przyczynie. Tutaj do uzyskania refundacji nie są potrzebne dodatkowe warunki, wystarczy odpowiednie rozpoznanie. Takie same zasady obowiązują również pacjentów po 75 roku życia, chcących skorzystać z tej listy leków oznaczonych literą „S”.

- Powodzenie terapii cukrzycy to w dużej mierze wyrównanie poziomu cukru we krwi, ale przy niewielkim ryzyku niedocukrzeń i braku nadmiernego przyrostu masy ciała. Do optymalnego poziomu cukru dochodzi się stopniowo, gdyż nagłe obniżanie glikemii może doprowadzić do wystąpienia epizodów niedocukrzenia - dodaje prof. Czupryniak.

Mimo, że liczba osób z cukrzycą stale rośnie, a kontrola cukru we krwi, jak i sama terapia, zdają się poważnym wyzwaniem dla chorych, medycyna proponuje coraz lepsze rozwiązania terapeutyczne. Nowoczesne formy insulinoterapii obejmujące krótko- i długodziałające analogi insuliny gwarantują efektywne leczenie cukrzycy, przy minimalnym ryzyku hipoglikemii.