Profesor opisała, jak wygląda edukacja diabetologiczna na świecie, w zależności od systemu organizacji ochrony zdrowia. – Edukatorzy są często osobnym stanowiskiem pielęgniarskim. Do tego istnieje wizyta edukacyjna. W systemie angielskim taki edukator na przykład pracuje w dwóch – trzech szpitalach miejskich i obejmuje populację swoich pacjentów.

Zwróciła też uwagę, że zadaniem edukatora jest nauczyć diabetyka, jak czytać informacje na etykietach z żywnością? - Ile osób potrafi czytać te etykiety, jeśli chodzi o ilość węglowodanów, białek, tłuszczów nasyconych i nienasyconych? Jak zbilansować dietę? Taka wiedza to podstawa. Unia Europejska już dwa lata temu wprowadziła obowiązek informowania o tym na produktach. Edukacja nie ma charakteru jednorazowego i jest ciągła.

Sztuka motywowania
Wskazała też na kwestię otyłości: - Kiedy trafia do nas otyłe dziesięcioletnie dziecko, to już jest trochę późno na profilaktykę. Musimy zacząć od samego początku, od kobiety, która będzie mamą. Nie chodzi o to, by te dzieci potem odchudzać, ale o to, by w ogóle nie złapały nadwagi.

W moc edukacji wątpił Wojciech Wysoczański, dyrektor Wydziału Oceny Technologii Medycznych AOTMiT: - Wszyscy palacze wiedzą, że palenie jest szkodliwe i w tym obszarze edukacja niewiele zmienia. Zastanówmy się, jak działa sztuka motywowania. Nie szkolimy lekarzy w technikach wpływania na pacjenta. Kiedyś wystarczył biały fartuch i to działało. Obecnie autorytet lekarza w Polsce spada. Za granicą, gdzie ten autorytet jest wyższy, ułatwia to znacznie wykonywanie zaleceń lekarza.

Czasem wystarczy przeprowadzić odpowiednią rozmowę, żeby zobaczyć, jakie są kryteria wartości pacjenta. Potem należy odnieść się do nich, by podjąć motywację do zmiany. Wzbogacanie wiedzy o techniki motywowania byłoby pożądane – dodał.