Joachim Frank już jako ośmiolatek fascynował się nauką i wykonywał doświadczenia chemiczne pod werandą rodzinnego domu. Po latach ta fascynacja przyniosła mu największą nagrodę naukową – Nobla 2017 w dziedzinie chemii.

Jak wyjaśnił noblista, mikroskopia kriolektronowa pozwala uzyskiwać trójwymiarowe obrazy cząsteczek tworzących życie z niemal atomową rozdzielczością. To oznacza, że medycyna nie będzie się już koncentrować na narządach, ale na procesach zachodzących wewnątrz komórek.

Frank urodził się w czasie II wojny światowej 12 września w 1940 r. w Weidenau (obecnie dzielnica miasta Siegen) w Nadrenii Północnej-Westfalii w Niemczech. Po zakończeniu wojny miasto zostało włączone do amerykańskiej strefy okupacyjnej.

Już jako 8-letni chłopiec Frank fascynował się nauką, pod werandą rodzinnego domu prowadził chemiczne eksperymenty. Gdy miał 12-13 lat kupił pierwsze elementy niezbędne do konstrukcji małego radia, później rozkładał i składał stare aparaty radiowe. To było wprowadzenie do podstaw fizyki.

W 1963 r. zrobił licencjat z fizyki na Uniwersytecie we Freiburgu, a cztery lata później uzyskał dyplom na Uniwersytecie im. Ludwika i Maksymilina w Monachium za pracę dotyczącą emisji termoelektronowej z użyciem złota. "To był dość trudny eksperyment, gdyż było gorąco, a opary złota były wszędzie, pokrywały wszystko i zakłócały sygnały elektryczne" - wspominał Frank w jednym z wywiadów. W tym czasie zainteresował się wykorzystaniem elektronów do obserwacji cząsteczek.

Tytuł doktora uzyskał w 1970 r. w Instytutu Biochemii Maxa Plancka w Martinsried, za badania dotyczące cyfrowego i optycznego przetwarzania obrazów z mikroskopu elektronowego. W sformułowaniu kluczowych wniosków pomogły mu dociekania polskiego kolegi Antoniego Feltynowskiego.