Wiele prezentacji, zarówno ustnych, jak i plakatowych na ostatnim zjeździe American Society of Hematology (popularnym ASHu) próbowało odpowiedzieć na pytania: jakie mechanizmy są odpowiedzialne za oporność komórek macierzystych PBSz na inhibitory kinaz tyrozynowych (TKI)  i co jest siłą napędową tych komórek, czy tylko onkogenna kinaza BCR/ABL?

Tymczasem tuż po ASHu ukazała się w Journal of Clinical Investigation praca (1), która definitywnie pokazuje, iż komórki macierzyste PBSz – pomimo obecności genu fuzyjnego BCR/ABL i pomimo aktywności onkogennej kinazy tyrozynowej przez ten gen kodowanej – wcale nie są od niej uzależnione (termin często stosowany w odniesieniu do komórek nowotworowych jako oncogene addiction).

Autorów pracy nie trzeba przedstawiać, to zespół B. Drukera (pioniera badań klinicznych imatynibu u chorych z PBSz) i M. Deiningera z Oregon Health and Science University Cancer Institute w Portland w Oregon we współpracy z J. Cortesem z M.D. Anderson Cancer Center w Houston w Teksasie.

Badacze zastosowali różne modele eksperymentalne (linie komórkowe, komórki pierwotne izolowane od chorych) i różne markery aktywności BCR/ABL (barwienie i detekcja wewnątrzkomórkowa fosforylowanych białek przy zastosowaniu cytometrii przepływowej, Western blotting oraz barwienia immunohistochemiczne na wysortowanych komórkach macierzystych ).

Wszystko po to, aby wykluczyć sprzeczności dotyczące aktywności BCR/ABL w komórkach macierzystych jakie pojawiały się we wcześniejszych pracach, a związane prawdopodobnie z różną metodyką.

W sposób przekonywający autorzy pracy zademonstrowali, iż pomimo zahamowania aktywności kinazy przez różne inhibitory (badacze stosowali zarówno imatynib, jak i inhibitory 2-giej generacji – nilotynib i dasatynib) komórki określane jako macierzyste komórki białaczkowe (CD34+CD38-CD133+) nie umierają w obecności TKI. Co więcej, przy odpowiedniej stymulacji cytokinami, takie komórki mogą dzielić się i podtrzymywać chorobę resztkową.