Celem pracy Ranpura i wsp.(1) było ilościowe określenie ryzyka śmiertelnych działań niepożądanych bewacyzumabu. Obiektywna ocena i interpretacja wyników pracy, zwłaszcza przytaczanych wyrywkowo, wymaga pełniejszego spojrzenia na kontekst kliniczny i przedyskutowania ograniczeń w zakresie podejścia statystycznego.

W ramach kontekstu klinicznego należy podkreślić, że przeprowadzone wyliczenia dotyczą już znanych i explicite wymienianych w charakterystyce produktu leczniczego działań niepożądanych. W pracy nie przedstawiono informacji o nowych, wcześniej nieraportowanych działaniach niepożądanych.

Autorzy pracy sami podkreślają, że śmiertelność związana z zastosowaniem bewacyzumabu (skądinąd w ich ocenie niska) wymaga rozważenia w kontekście wpływu tego leku na całkowite przeżycie. Badania kliniczne dowiodły, że w zakresie tego najbardziej istotnego (twardego) punktu końcowego bewacyzumab przynosi istotnie korzyści poprzez poprawę przeżycia całkowitego chorych w raku okrężnicy i odbytnicy z przerzutami, niedrobnokomórkowym raku płuca czy też zaawansowanym i (lub) rozsianym raku nerki (2,3,4). Takiego działania nie dowiedziono jednak w raku piersi, trzustki, prostaty lub jajnika (5,6,7,8). „Efekt netto” przemawia więc na korzyść bewacyzumabu w niektórych typach nowotworów litych.
Zaznaczenia wymaga fakt, że celem pracy nie była ocena bewacyzumabu w porównaniu z innymi chemioterapeutykami, tylko określenie, jak dodanie tego leku do standardowej chemioterapii w różnych typach nowotworów wpływa na występowanie śmiertelnych działań niepożądanych.
Ogólnie znanym i akceptowanym faktem jest niski profil bezpieczeństwa chemioterapeutyków; niektóre z nich często powodują działania niepożądane, niejednokrotnie obarczone dużym ryzykiem zgonu (jak np. gorączka neutropeniczna). Dla wielu chemioterapeutyków dane kliniczne świadczą o ryzyku śmiertelnych działań niepożądanych, jednak o ich stosowaniu przesądza wpływ na całkowitą śmiertelność.