Jak wskazuje portal mojanorwegia.pl, istnieje jednak kilka przypadków, kiedy nie trzeba płacić tzw. wkładu własnego.

Wkład własny (egenandel) to zabezpieczenie przed nadużyciami w systemie opieki medycznej. Członkowie systemu ubezpieczeń społecznych (folketrygden) płacą jedynie pewną część kosztów leczenia w publicznych ośrodkach zdrowia, czyli właśnie tzw. egenandel. Po przekroczeniu określonej kwoty można ubiegać się o przyznanie karty bezpłatnego leczenia, tzw. frikort. Aby ją otrzymać, należy udokumentować swój wkład własny, konieczne jest więc zbieranie rachunków i dowodów wpłaty za leki i wizyty lekarskie.

Istnieją dwa typy kart bezpłatnego leczenia (egenandelstak typ 1 i egenandelstak typ 2).

Karta leczenia bezpłatnego typu 1 obejmuje usługi medyczne u lekarza i psychologa, ambulatoryjne, rentgen, dojazd na badania lub zabiegi oraz zakup lekarstw i środków na tzw. „niebieską receptę” (dotyczy leków na choroby przewlekłe: pacjent płaci 39 proc. ceny leku do limitu 520 koron).

Natomiast karta leczenia bezpłatnego typu 2 obejmuje m.in. usługi u fizjoterapeuty, leczenie niektórych typów chorób i schorzeń zębów.

Więcej: https://www.mojanorwegia.pl/