Pacjent odmienny kulturowo, który przekracza progi szpitala lub przychodni znajduje się w zupełnie nowej dla siebie sytuacji.

- Placówka opieki zdrowotnej staje się dla niego miejscem, w którym musi się on zaadaptować do nowych warunków, w jakich przyszło mu przebywać - podkreśliła dr Halina Kulik, kierownik Zakładu Propedeutyki Pielęgniarstwa Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w Katowicach, wypowiadając się podczas sesji "Transkulturowość w medycynie", która odbyła się w trakcie II Kongresu Wyzwań Zdrowotnych (Katowice, 9-11 marca).

Jak przekonywała, efekt pracy z chorym transkulturowym w dużej mierze zależy od postawy pracowników opieki zdrowotnej: - Bardzo ważna jest zatem otwartość szpitala na inne, odmienne kultury.

Efekt globalizacji
Zwróciła uwagę, że lekarze, pielęgniarki, położne często stoją przed dylematami wynikającymi z transkulturowości i zadają sobie pytania: "Dlaczego to mąż chorej, a nie ona sama dopytuje się o wyniki leczenia?", "Czemu pacjentka nie spożywa podanego jej jedzenia, mimo, iż wyraźnie wygląda na głodną?", "Czemu ten pacjent nie patrzy mi w oczy?"

- Od momentu wejścia Polski do Unii Europejskiej temat transkulturowości właściwie nigdy nie był szeroko omawiany - mówiła nam wcześniej prof. Violetta Skrzypulec-Plinta, prorektor ds. rozwoju i promocji Śląskiego Uniwersytetu Medycznego, kierownik Katedry Zdrowia Kobiety SUM w Katowicach, seksuolog i endokrynolog.

Dodała: - Nie rozmawiamy w środowisku medycznym szerzej na temat pacjentów transkulturowych. Tymczasem w kraju mieszka coraz więcej obcokrajowców, co wynika z wejścia Polski do Unii Europejskiej; coraz więcej jest małżeństw mieszanych. Tę wielokulturowość widzimy już w szpitalach np. na salach porodowych. Stąd konieczność podstawowej znajomości oczekiwań, ale i zachowań wymaganych wobec pacjentów z innych kręgów kulturowych.