W wielu krajach UE z publicznego ubezpieczenia refundowane są bowiem tylko podstawowe lub starsze procedury. Czy jednak ów "darmowy" dostęp do świadczeń można traktować wyłącznie jako osiągniecie polskiego systemu opieki zdrowotnej? Jest on przecież także źródłem negatywnych zjawisk, m.in. wzrostu stopy ubóstwa z powodu konieczności ponoszenia wydatków na ochronę zdrowia. Okazuje się, że miesięczne wydatki na ochronę zdrowia przeciętnego gospodarstwa domowego w Polsce i Szwecji (uwzględniające różnice w sile nabywczej), są porównywalne.

Warto przy tym zaznaczyć, iż w Szwecji, istnieją regulacje prawne określające zakres udziału własnego pacjentów w finansowaniu świadczeń zdrowotnych.

Analiza wydatków na ochronę zdrowia różnych grup społecznych w naszym kraju wskazuje, że układają się bardziej nierównomiernie i niesprawiedliwie niż w Szwecji. Największy odsetek swoich budżetów domowych na opiekę medyczną przeznaczają rodziny najbiedniejsze (ok. 6 proc.), podczas gdy najbogatsze – ok. 4 procent.

– W Szwecji ta tendencja jest odwrotna. Dodatkowo w Polsce gospodarstwa domowe są bardziej narażone na zbyt wysokie wydatki na ochronę zdrowia, które zagrażają możliwości realizacji innych potrzeb życiowych – twierdzi Katarzyna Kolasa, farmakoekonomista i autorka pracy doktorskiej na temat zasad równości i sprawiedliwości społecznej w aspekcie finansowania służby zdrowia w Polsce i Szwecji.

Taki mają cennik
W Szwecji pacjent wnosi opłatę za korzystanie ze świadczeń zdrowotnych do określonego pułapu, powyżej którego jest zwolniony z dodatkowych kosztów. Za leczenie ambulatoryjne udział własny pacjenta wynosi do 98 euro miesięcznie, leczenie szpitalne do 9 euro za dobę, za leki na receptę – do 196 euro miesięcznie.