Inżynieria społeczna to wiara w ustawy. Skrajnym przykładem były systemy centralnego planowania, w których badano potrzeby, a potem odgórnie ustalano plan w celu ich zaspokojenia. Nie zwracano uwagi na rolę motywacji wykonawców i ich sprzecznych z planem interesów osobistych.

Dla ekonomisty uzyskanie właściwych efektów oznacza, że wykonawcy, czyli ludzie którzy bezpośrednio biorą udział w życiu gospodarczym, muszą być przekonani, że realizując własne interesy gospodarcze, jednocześnie służą interesowi ogólnospołecznemu.
- Inżynieria społeczna nie sprawdziła się nigdzie. Ale są jeszcze dwie dziedziny, gdzie ten sposób myślenia przeważa: opieka zdrowotna i edukacja – podkreśla prof. Hermanowski i cytuje Johna Goodmana:

„Opieka zdrowotna może być opisana jako morze przeciętniactwa, na którym od czasu do czasu widać wysepki doskonałości. Te wysepki nie są wynikiem centralnego planowania, ale entuzjazmu i zaangażowania wyjątkowych umiejętności kadry zarządzającej i profesjonalistów medycznych. Ci niestety najczęściej za takie wychylenie dostają „po głowie” od systemu motywacyjnego, który sprowadza ich na powrót do średniej”.

Jeden mechanizm, różne wyniki
Projekt jest tworzony przez międzynarodowe konsorcjum, w skład którego wchodzi 5 uniwersytetów, w tym Warszawski Uniwersytet Medyczny, instytut naukowo-badawczy z Waszyngtonu, firma doradcza oraz Stały Komitet Lekarzy Europejskich i Europejskie Forum Pacjentów.

Dwa najważniejsze pakiety projektu to analiza wpływu finansowych i niefinansowych systemów motywacyjnych w opiece medycznej oraz ocena korzyści wynikająca z zastosowania systemów motywacyjnych w świetle ich wpływu na jakość opieki zdrowotnej.