Już przed epidemią przepisy w sprawie dyżurów aptek w wielu przypadkach abstrahowały od rzeczywistych potrzeb ludności. Dane przedstawiane przez apteki wskazują, że w czasie dyżurów ustanawianych odgórnie przez rady powiatów zapotrzebowanie na leki jest znikome, a sytuacja, gdy w czasie całego dyżuru nie jest realizowana ani jedna recepta nie należy do wyjątkowych.

Zaznaczyć należy, że od momentu transformacji ustrojowej w 1989 r. nie zmieniono przepisów Prawa farmaceutycznego dotyczących dyżurów aptek w nocy, niedziele, święta oraz inne dni wolne od pracy. Przed 1989 rokiem apteki były własnością państwa, które finansowało ich funkcjonowanie, w tym wypłacało farmaceutom wynagrodzenia za dyżury, zaś po prywatyzacji dyżury stały się wyłącznym kosztem właścicieli aptek, czyli podmiotów je prowadzących. Wzrost liczby aptek przy jednoczesnym spadku liczby uprawnionych farmaceutów przypadających na każdą z nich doprowadził do fizycznej niewykonalności oraz nieopłacalności dyżurów.

To konieczność zaspokajania nieistniejących potrzeb ludności 
Rady powiatów, jako organy administracji publicznej, ustalające rozkłady godzin pracy aptek, nie rezygnują z dyżurów nocnych i w dni ustawowo wolne od pracy, ponieważ z tego nie ponoszą z tego tytułu żadnych kosztów oraz odpowiedzialności. Istniejąca sytuacja doprowadziła do masowej rezygnacji z dyżurowania przez apteki, które swojej racji dowiodły w wygranych postępowaniach przed sądami administracyjnymi.

W związku z zaistniałą sytuacją epidemiologiczną apteki nie mogą realizować uchwał rad powiatów w zakresie pełnienia dyżurów w porze nocnej. Zasadnym wydaje się być zawieszenie uchwał wydanych na podstawie art. 94 ust. 2 stawy Prawo farmaceutyczne. Rady części powiatów samodzielnie zawieszają stosowanie wcześniej podjętych uchwał w sprawie dyżurów.

Dostrzeżono, że możliwość funkcjonowania aptek ogólnodostępnych musi być zapewniona i nie może być narażana przez konieczność zaspokajania nieistniejących potrzeb ludności poprzez pełnienie niepotrzebnych dyżurów".