Z kolei o istnieniu drugiego obszaru nie wie gros społeczeństwa, a ci, co wiedzą, nie potrafią go skutecznie zdefiniować. Mowa o koszyku negatywnym – czyli zestawie świadczeń medycznych niegwarantowanych przez państwo.

– W tym obszarze znajdują się zwykle  technologie innowacyjne  często najbardziej skuteczne w leczeniu określonej choroby, choć równocześnie najczęściej są to technologie drogie – wyjaśnia Krzysztof Łanda, prezes Fundacji WHC.

Jak zaznacza, głównym zadaniem WHC jest stworzenie ewidencji świadczeń zdrowotnych tylko teoretycznie gwarantowanych w ramach składki podstawowej, ale do których pacjenci mają faktycznie utrudniony dostęp: – Z drugiej strony chcemy również zbadać drugi obszar deficytowy, czyli pokazać technologie dopuszczone do obrotu, ale nie finansowane ze środków publicznych - koszyk negatywny – dodaje Łanda.

Definiowanie jednego i drugiego obszaru nie może odbywać się w taki sam sposób. Rankingując świadczenia z koszyka gwarantowanego najważniejszym wskaźnikiem jest  ich skuteczność i opłacalność oraz m.in. wpływ na zdrowie publiczne, zdrowie jednostki oraz ilość zweryfikowanych placówek, gdzie dostęp do świadczenia jest  ograniczony.

– Głównym kryterium rankingującym w obszarze poza koszykiem gwarantowanym jest przewaga w sile interwencji względem najskuteczniejszej opcji postępowania, czyli efektywność kliniczna danego świadczenia – mówi Łanda.

Na stronie Fundacji (korektorzdrowia.pl) każdy może sprawdzić, jakie świadczenia rankingowane są w dwóch ewidencjach prowadzonych przez WHC.

– Ewidencja świadczeń z koszyka gwarantowanego powstaje głównie dzięki informacjom jakie uzyskujemy od pacjentów. Ewidencja świadczeń spoza koszyka wymaga współpracy z przedstawicielami służby zdrowia i dlatego też jej tworzenie jest dużo bardziej żmudne – mówi Łanda.