Zarówno ufność, jak i nieufność są silnie uzależnione od indywidualnych uwarunkowań środowiskowych, ale co interesujące, ufność jest po części zapisana w genach, podczas gdy nieufność wcale. Wygląda na to, że nieufność jest przede wszystkim efektem socjalizacji - podsumowuje koordynator badania Martin Reimann.

Dodaje: - Nasze badanie potwierdza teorię mówiącą, że nieufność nie jest jedynie przeciwieństwem ufności.

Specjaliści sprawdzali skłonność do zachowań cechujących się dużą dozą ufności lub jej brakiem wśród 324 bliźniąt jednojajowych i 210 bliźniąt dwujajowych. Prosili badanych, by decydowali o tym, ile pieniędzy przekazać drugiej osobie (oznaka zaufania) lub jej zabrać (oznaka nieufności).

Dzięki temu, że w badaniu brały udział bliźnięta, naukowcy mogli oszacować, jaki wpływ na konkretne zachowanie uczestników miały geny, wspólne środowisko oraz indywidualne doświadczenia.

Na podstawie analiz badacze ustalili, że ufność jest w 30 proc. uwarunkowana genetycznie i w ogóle nie zależy od wspólnego środowiska. Tymczasem nieufność nie podlega dziedziczeniu i w 19 proc. jest efektem wspólnych uwarunkowań środowiskowych.

Wynika z tego, że na rozwój ufności lub nieufności największy wpływ ma środowisko specyficzne, czyli indywidualne doświadczenia życiowe. Środowisko specyficzne kształtuje postawę nieufności na poziomie 81 proc. i postawę ufności na poziomie 70 proc.

Więcej: naukawpolsce.pap.pl