Analogi insulin długodziałających nie pojawiły się na wykazach refundacyjnych, zgodnie z wcześniejszymi zapowiedziami ministerstwa zdrowia. Powodem jest brak dostatecznych środków na sfinansowanie terapii.

Resort obawia się, że pod wpływem marketingu, liczba pacjentów objętych leczeniem nowymi insulinami znacznie przekroczy możliwości finansowe płatnika. Tym bardziej, że w wielu krajach analogi były akceptowane pod naciskiem środowisk osób chorych na cukrzycę, zachęcanych informacjami producentów nt. korzyści możliwych do odniesienia przez stosujących je pacjentów.

– W pewnym momencie w Niemczech zaprzestano w ogóle refundacji insuliny długodziałającej, ale pod wpływem protestów chorych na cukrzycę, powrócono do finansowania analogów – przypomina dr Wojciech Matusewicz, dyrektor Agencji Oceny Technologii Medycznych.

Również przez Polskę przetoczyła się kampania medialna, do której wciągnięte zostały nawet dzieci. To one miały być autorami listu do minister zdrowia Ewy Kopacz (wrzesień 2009), w którym zwracają się z prośbą o refundację analogów. Podobne pisma zostały skierowane do resortu po opublikowaniu wykazów refundacyjnych w grudniu br.

– Brak insulin analogowych na liście „budzi frustrację i rozgoryczenie wśród ponad 2–milionowej rzeszy diabetyków w Polsce“ – napisał do minister zdrowia Mariusz Masiarek, przewodniczący gliwickiego Towarzystwa Pomocy Dzieciom i Młodzieży z Cukrzycą.

Pojawiają się opinie, by do leczenia insulinami stworzyć program zdrowotny, nadzorowany przez ministerstwo zdrowia. To zapobiegłoby nadmiernemu stosowaniu droższych insulin. Także resort zdrowia argumentuje, że udostępnienie analogów powinno dotyczyć tylko tych osób, w przypadku których leczenie przynosi dodatkowe korzyści, niedostępne dla konwencjonalnych insulin, czyli mniejsze ryzyko hipoglikemii, zwłaszcza nocnej, zapewnienie bardziej stabilnego przebiegu glikemii, przy stwierdzeniu wcześniejszej chwiejności i nowocześniejsze leczenie cukrzycy.