Obecnie Programem są objęte rutynowe szczepienia przeciwko błonicy, tężcowi, krztuścowi, poliomyelitis, śwince, odrze, różyczce, wirusowemu zapaleniu wątroby typu B, zakażeniom Haemophilus influenzae typu b. Zdaniem ekspertów chodzi jednak przede wszystkim o objęcie wszystkich dzieci do 2. roku życia szczepieniami przeciwko pneumokokom. Teraz z tego „dobrodziejstwa“ korzystają jedynie wybrane grupy ryzyka.

– Za takim posunięciem przemawiają dane epidemiologiczne WHO, która w 2009 roku oszacowała, że rocznie dochodzi do 14600 tego typu zachorowań, z czego 80 dzieci w wieku do 5 lat umiera – przekonuje prof. dr med. Ewa Bernatowska z Kliniki Gastroenterologii, Hepatologii i Immunologii Centrum Zdrowia Dziecka.

Jej zdaniem, realizowane od 2006 roku powszechne szczepienia PCV-7 (od 2010 roku – PCV-13) istotnie wpłynęły na spadek hospitalizacji z powodu zapaleń płuc, redukując je o 65 proc. w grupie dzieci do pierwszego roku życia.

Zespół czuwa
W 2007 roku zarządzeniem Ministra Zdrowia powołano Pediatryczny Zespół Ekspertów ds. PSO, który na bieżąco monitoruje Program i występuje z projektami jego modyfikacji. Postuluje m.in. wprowadzenie do obowiązkowego programu szczepień szczepionek wysoko skojarzonych – uodparniających nawet na sześć chorób.

Dziś bywają one ordynowane bezpłatnie tylko wtedy kiedy występują wskazania, by zastąpić nimi szczepionkę standardową, np. gdy dziecko ma problemy neurologiczne lub kiedy istnieje niebezpieczeństwo niepożądanych odczynów poszczepiennych.

Innym postulatem Zespołu jest racjonalizacja szczepień przeciw poliomyelitis poprzez zamianę żywej szczepionki (OPV) na szczepionkę inaktywowaną (IPV). Wprawdzie już obecnie jako pierwszą dawkę szczepienia przeciw poliomyelitis stosuje się szczepionkę zabitą IPV (podaje się ją na przełomie 3. i 4. miesiąca życia jednocześnie z drugą dawką szczepionki DTP), jednak pozostałe dawki szczepienia POLIO wciąż jeszcze prowadzi się szczepionką żywą.