Skoro zaś wezwanie do usunięcia naruszenia prawa przysługuje tylko raz, to w niniejszej sprawie skargę należało wnieść w terminie 30 dni, liczonym od dnia doręczenia odpowiedzi organu. W związku z tym, że organ udzielił odpowiedzi na wezwanie, to termin na wniesienie skargi upłynął najpóźniej 30 października 2016 r. Tymczasem skarżąca wywiodła skargę do sądu dopiero 10 listopada 2016 r., a zatem co najmniej 11 dni po terminie. Izba odwołała się od decyzji WSA.

W maju 2017 roku Naczelny Sąd Administracyjny uchylił postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie podnosząc, że w aktach administracyjnych sprawy znajduje się wyłączne jedno, a nie dwa wezwania organu do usunięcia naruszenia prawa. Pierwsze pismo Izby skierowane do WIF nie stanowi bowiem wezwania do usunięcia narusza prawa, jak nieprawidłowo zakwalifikował je sąd I instancji. Ze względu na jego treść należało zakwalifikować je jako wniosek o wznowienie postępowania.

WIF wniósł o oddalenie skargi. Sprawa wróciła do olsztyńskiego WSA. Ten uznał, że nie ma przesłanek umożliwiających odstąpienie od oceny prawnej wyrażonej w wyżej przywołanym postanowieniu Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Uznał też, iż "w toku postępowania administracyjnego jedną z podstawowych zasad jest szybkość postępowania administracyjnego. Jej istota sprowadza się do tego, że organy administracji publicznej powinny działać w sprawie wnikliwie i szybko, posługując się możliwie najprostszymi środkami prowadzącymi do jej załatwienia. Natomiast sprawy, które nie wymagają zbierania dowodów, informacji lub wyjaśnień, powinny być załatwione niezwłocznie".

Nie znalazł też uzasadnienia dla twierdzenia, że w tej sprawie doszło do rażącego naruszenia prawa. W opinii sądu, WIF nie unikał procedowania, a jedynie w wyniku niewłaściwego zinterpretowania treści pierwszego pisma błędnie poprowadził postępowanie.

II SAB/Ol 57/17