Sprawa została zainicjowana skargą konstytucyjną przez jedną ze spółek prowadzących apteki. Zdaniem skarżącego podmiotu, zakaz reklamy aptek jest niezgodny z art. 20 i 22 Konstytucji oraz - skrajnie ograniczając możliwość informowania o działaniach apteki lub działaniach odnoszących się do działalności apteki (np. dopłatach do cen leków) z art. 20 i 22 w związku z art. 54 ust. 1 Konstytucji.

Art. 20, 22 i 54
Zgodnie z art. 20 Konstytucji, "społeczna gospodarka rynkowa oparta na wolności działalności gospodarczej, własności prywatnej oraz solidarności, dialogu i współpracy partnerów społecznych stanowi podstawę ustroju gospodarczego Rzeczypospolitej Polskiej".

Z kolei art. 21 odnosi się zasady wolności gospodarczej: "ograniczenie wolności działalności gospodarczej jest dopuszczalne tylko w drodze ustawy i tylko ze względu na ważny interes publiczny".

Zaś art. 54 ust. 1 odnosi się do zasady wolności poglądów: "każdemu zapewnia się wolność wyrażania swoich poglądów oraz pozyskiwania i rozpowszechniania informacji".

Zatem przedstawiony w skardze problem konstytucyjny sprowadza się do oceny czy wyrażony w art. 94a ust. 1 ustawy PF zakaz reklamy aptek skutkuje naruszeniem praw podmiotowych przez nadmierne (nieproporcjonalne) ograniczenie wolności działalności gospodarczej oraz wolności rozpowszechniania informacji związanych z działalnością gospodarczą podmiotów prowadzących apteki.

Reklama służy zwiększaniu zysków
Zakaz reklamy aptek został wprowadzony ustawą refundacyjną, która weszła w życie w 2012 roku i znacznie rozszerzył dotychczasowy zakaz ujęty w prawie farmaceutycznym, w kierunku zakazu jakiejkolwiek reklamy aptek i ich działalności.

Nie ma znaczenia - co podnosiła strona skarżąca - że przepis został zgłoszony jako poprawka poselska, inspirowana postulatami Naczelnej Rady Aptekarskiej.

W opinii Sejm podkreśla także, iż ustawodawca nie zdefiniował pojęcia reklamy w art. 94 ust. 1 u.p.f, ale w art. 52 ust. 1 znajduje się pojęcie reklamy produktu leczniczego, przy czym w szczególności obejmuje ono reklamę kierowaną do publicznej wiadomości. Należy przyjąć, że w obrębie danego aktu prawnego ustawodawca posługuje się jednakowo brzmiącymi terminami w takim samym znaczeniu, o ile sam nie wskaże inaczej.