W piątek w nocy (27 listopada 2020 r.) Senat RP zajął się ustawą o zawodzie farmaceuty. Wprowadzono do niej szereg poprawek, z których kilka spokojnie można zakwalifikować jako psucie prawa. Ich beneficjentami są przede wszystkim właściciele zagranicznych sieci aptecznych. To nie jest dobra wiadomość, bo ich partykularny interes nie jest zbieżny z interesem publicznym, przede wszystkim interesem polskich pacjentów.­

Papierowa niezależność
Na początku kilka rzeczy wyrzućmy przed nawias. Zawód farmaceuty jest zawodem zaufania publicznego. Co to znaczy? Po pierwsze, wiąże się ze szczególną odpowiedzialnością. Oddziaływa bowiem bezpośrednio na życie i zdrowie ludzkie. Po drugie – co wynika z pierwszego – powinien być on wykonywany niezależnie, czyli zgodnie z wiedzą merytoryczną, własnym osądem oraz etyką zawodową. Po trzecie, za naruszenie zasad jego wykonywania grozi dwojakiego rodzaju sankcja; majątkowa i dyscyplinarna. Źródłem tego jest Konstytucja RP, która w art. 17 ust. 1 stwierdza, że zawód zaufania publicznego wykonuje się w granicach interesu publicznego i w celu jego ochrony.

Wniosek? Jakiekolwiek wpływanie na niezależność zawodową farmaceutów jest niedopuszczalne. Nie dlatego, że takie jest czyjeś widzimisię, tylko dlatego, że zagraża to pacjentom. Wynika to z faktu, że nie można rozrywać łańcucha odpowiedzialność. Ktoś, kto nie ma odpowiedniej wiedzy fachowej i nie jest związany odpowiedzialnością dyscyplinarną – nawet jeśli jest właścicielem apteki – nie może wpływać na decyzje zatrudnianego przez siebie farmaceuty.