Na tym jednak nie koniec. Zmodyfikowano również nowododany art. 120 ust. 2a Prawa farmaceutycznego. Pierwotnie zakładał on, że inspektor farmaceutyczny może unieruchomić aptekę, jeżeli właściciel uniemożliwia jej kierownikowi wykonywanie czynności merytorycznych. Rozwiązanie klarowne i oczywiste. Wszak po to ustanawia się w aptece kierownika, aby posiadał on pełną kontrolę nad wykonywanymi w niej czynnościami fachowymi; i brał za nie odpowiedzialność. Zadaniem właściciela jest się temu podporządkować. Poprawka Senat zakłada jednak, że unieruchomienie nastąpi po uprzednim wezwaniu przez inspektora do zaniechania naruszenia i wyznaczeniu odpowiedniego terminu na jego realizację. Można przewrotnie zapytać, czy w okresie sprzed wezwania i do momentu upływu wyznaczonego terminu niezależność zawodowa kierownika apteki nie obowiązuje? W tej sprawie zaskakująco zgodne były wszystkie kluby senackie, chociaż logiczna i praktyczna niedoskonałość (że się tak delikatnie wyrażę) tego rozwiązania aż bije po oczach.

Cui prodest?
Nie sposób nie odnieść wrażenia, że chyba o to w tym wszystkim chodzi. O tworzenie bubli prawnych, fikcyjnych przepisów, które nie mają być kiedykolwiek stosowane. A jednocześnie sprawiać wrażenie rozwiązywania jakichś problemów. A przecież tak prawo tworzy się co najwyżej w państwie kolonialnym, celem obsługi interesów podmiotów zagranicznych.

Pikanterii sprawie dodaje fakt, że wprowadzona poprawka dot. uporczywości powoduje, że przepis mówiący o cofnięciu zezwolenia jest sprzeczny z art. 17 ust. 1 Konstytucji RP. Skoro bowiem ustawa zasadnicza stanowi, że zawód farmaceuty jest zawsze zawodem niezależnym, to sprzeczne z nią są takie przepisy ustawy zwykłej, w której dopuszcza się „nieuporczywe” naruszanie tej niezależności.